“En je nieuwe naam is; Keido!”
“Keido?” keek ik mijn zen leraar verbaasd aan.
“Keido ja. ‘Do’ staat in het Japans voor de weg. ‘Kei’ betekend vreugde. Keido; De Weg van de Vreugde.
Ik heb Jukai gedaan.
“Een ceremonie waarbij je ‘officieel’ toetreed tot het zen boeddhisme” volgens wikipedia.
Tijdens de Jukai spreek je uit ‘het leven te waarderen’, ‘respect te hebben voor andermans goed’ en jezelf niet boven anderen te verheffen.
Je maakt ook een fiks aantal buigingen. Buigingen naar je leraar, de 83 boeddhistische generaties voor jouw leraar (tot aan de boeddha himself), je familie, vrienden en in mijn geval naar jou; mijn lezer.
Je ontvangt dan, in goed vertrouwen, de boeddhistische leer. Een heel pakket aan geloftes, beloftes en een manier van denken.
“Wil je hier goed voor zorgen?” vroeg Willem, mijn leraar.
“Ja. Dat wil ik.”
We maken een buiging naar elkaar en ik neem mijn nieuwe naam plus allerlei paperassen in ontvangst.
Ik krijg er nog net geen zakje snoepje bij…
De Weg van de Vreugde
Willem kent mij goed genoeg. Hij weet wat ik leuk vind en waar ik een schurft hekel aan heb. Met al deze ‘input’ heeft hij een naam uitgekozen die bij mij past.
Daar was ik ook wel een beetje bang voor, want wat als hij zei: “En je nieuwe naam is Yokoha. ‘Ha’ staat voor ‘Zool’ en ‘Yoko’ staat voor ‘Halve’; Halve Zool.
Het is Keido geworden.
Dit is wat Willem over de naam te zeggen had:
“Ik heb de naam Keido gekozen omdat er een enorm plezier in jou zit. Het leek mij een zeer toepasselijke naam. Iets wat er eigenlijk al zit. Het is een hele grote gave, kracht, en ik hoop dan ook dat heel veel mensen daar plezier aan mogen beleven. Doen ze nu ook al, maar dat het zo lang mogelijk zal mogen blijven.”
Hoi! Mijn naam is Keido.

Zo. De Jukai ceremonie is gedaan. Mijn nieuwe naam, De Weg van de Vreugde, heb ik in de pocket.
Ik, Percy Tienhooven, ben uit de kast gekomen. Ik ben zen boeddhist geworden.
Waarom ik dat heb gedaan?
Let me explain:
Waarom Zou Je Dat Doen?
Vroeger maakte ik 3D animaties filmpjes. Bij mijn ouders thuis. Op zolder.
Ik was 17 jaar oud.
Mijn pa, opgeleid als kok, snapte er geen donder van, van wat ik allemaal uitspookte op die computer. Wel was hij blij dat zijn manke zoon ergens voor ging.
Hij heeft mij altijd gesteund met wat ik deed (al mijn ouders trouwens…). Zo kreeg ik iedere twee jaar een grote zak met duiten om een nieuwe computer te kopen.
Ik sloot mijzelf op in mijn kamer.
Ik was die persoon die niet voor de vrouwen ging, maar voor de nieuwste videokaart. Ik was die persoon die altijd ‘nee ik ben niet op vakantie geweest’ zei aan het eind van de zomer, zonder zich daar slecht over te voelen.
Ik was een gelukkig man.
“Heb je dan geen vrienden?”
“Jawel.”
“Verdien je er geld mee?”
“Neuh.”
Ik deed het om de volgende reden: Omdat ik het leuk vond.
Gewoon; omdat het goed voelde.
En van het een kwam het ander…
Een van mijn vele computer gegenereerde illustraties. Hier zat maanden werk in! 2006
Plan Geen Toekomst Plannen
Ik had iets heel belangrijks gevonden. Iets wat niet heel veel mensen hebben.
Een passie.
Tenzij die kut computer weer eens crashte natuurlijk. Dan was de passie ver te zoeken.
Beetje bij beetje werd ik steeds beter in plaatjes en filmpjes maken op de computer. Mijn ‘werk’ was te vinden op een aantal sites. Zelfs internationaal! Iets waar ik heel trots op was (en mijn pa ook, ook al snapte hij er nog steeds niets van).
Het voelde goed.
En van het een kwam het ander.
Ik studeerde af aan het Grafisch Lyceum te Utrecht. Niet cum laude. Ik heb MAVO gedaan. Mijn diploma haalde ik op bij de receptie.
NEXT!
Op naar de Hoge School voor de Kunsten Utrecht. HBO. Daar wilde ik heen. De TOP OF THE TOP van Nederland las ik op internet.
De selectie ronde was mega zwaar. Dat las ik ook. Veel mensen werden afgewezen. Het was niet gemakkelijk om daar binnen te komen om aan een studie te beginnen.
Ik melde mij aan. Al die avonden achter de computer gezeten te hebben betaalde zich plots terug; Ik werd aangenomen.
En van het een kwam het ander.
Schrijven. Dat Ga ik Doen!
Ik studeerde af, weer niet cum laude, en ook niet als Master. Gewoon; als Bachelor of Art (Ingenieur eigenlijk. Lang verhaal waarom). Het boeide me niet wat voor diploma ik had, zolang ik maar verder kon. Ik had namelijk iets veel belangrijkers gevonden op deze studie:
Mijn vriendin.
Iris en ik in 2009. Toen we voor het eerst elkaar ontmoette.
Ook vond ik de juiste mensen om na de studie door te starten.
Ik starte een collectief met vrienden en begon samen animaties te maken. 4 jaar lang.
En toen was ik het zat. Uitgeput. Een doodlopend eind.
Het was echt een klote moment, maar al snel voelde het als super goed!
En van het een kwam het ander.
Ik Snap er Niets Van
“Pa. Ik stop met het maken van 3d filmpjes. Ik ga iets anders doen.”
Mijn pa verslikte zich bijna in een bierdopje. Eenmaal bijgekomen zette hij Piet Paulusma een tikkie zachter en zei hij het meeste belangrijke zinnetje dat ik ooit heb mogen horen:
“Perc, ik snap er geen zak van (weer niet haha), naar mijn idee ben je stapel gek… maar ik heb er alle vertrouwen in dat wat jij doet toch wel goed komt.”
Het is, naar mijn idee, het beste antwoord wat je als ouder aan je kind kan geven.
Het is het boeddhistische concept van ‘De Totale Overgave’. Het hebben van ‘GROOTS’ vertrouwen.
Ook al snap je er zelf helemaal niets van…
Ik ging iets anders doen. Wat? Dat was wist ik niet. Geen idee. Ik had alles gesloopt. De vele computers waren verkocht. Er was geen weg meer terug.
Maar het voelde goed. Maar ook eng. Mijn passie bestond niet meer en ik had ook geen andere hobby.
Wat te doen?
Ik en mijn vriendin vertrokken naar Taiwan. Voor een maandje. We verbleven bij haar ouders.
Ik ben daar gaan schrijven. Iets wat ik niet kan en waar ik op school altijd een pest hekel aan had. In Taiwan schreef ik een artikel over het Jaar van Het Paard. Hoe die Aziaten Chinees nieuwjaar vieren. Knettergek die lui.
Om het artikel op internet te plaatsen kocht ik een website domein; percytienhooven.com. Via youtube leerde ik hoe ik een WordPress site moet installeren. Iets waar ik de ballen verstand van had…
Na een aantal dagen was het me gelukt. Mijn gruwelijk lelijke website was in de lucht en mijn artikel stond online.
Een artikel met nog meer spelfauten dan dese artikoltje.
Passie weg. Computers weg. Wat nu? Eerst eten met mijn familie in Taiwan.
The Circle of Life
Hé. Kwam me dit niet bekend voor? Was ik ook niet zo begonnen met animaties maken? Beetje aanklooien omdat ik het leuk vond? Op gevoel? Zonder al teveel nagedacht te hebben waarom dit waarom dat? Zonder de boel dood gepland te hebben?
Alles tot de puntjes uitdenken; de doodsteek van creativiteit.
Ik stuurde mijn eerste artikel naar een select groepje mensen toe. Ik verwachtte niets terug maar ontving al snel de eerste mails:
“Percy, echt super cool man. Wat tof geschreven. Alsof ik met je praat ofzo. Goede manier van schrijven (trouwens: let wel op je d’s en t’s). Leuk ook die ouders van Iris. Eten ze echt hond? (nee)”
Dat soort mails.
Het voelde goed.
En zoals alle andere keren: van het een kwam het ander.
Eenmaal thuis heb ik het schrijven doorgezet. Het ging mij steeds beter af. En toen overleed mijn lieve oma; mijn heldin.
Voor mijn oma schreef ik een toespraak.
Een toespraak die voor mij zeer emotioneel was om in elkaar te zetten. Het commentaar wat ik na afloop kreeg was… apart: “Jeetje Percy, wat enorm goed geschreven en verteld. Je had de zaal echt te pakken en kreeg iedereen flink aan het lachen haha. GEWELDIG!”
De zaal aan het lachen krijgen… op een begrafenis. Terwijl jij zelf van binnen staat te janken. Terwijl je oma dood naast je ligt.
Hoi! Mijn naam is Keido: De Weg van de Vreugde.
Ik had mijn gift gevonden. Verhalen vertellen. Nu doormiddel van letters.
Ik ging door met schrijven. Nog steeds met de d’s en t’s op de verkeerde plek. Maar het voelde goed.
Ik ben gaan leren. Leren over hoe je een blog moet runnen. Hoe je nieuwe lezers vind en hoe je marketing doet.
Beetje bij beetje kwam het totaal plaatje tot stand. Iedere dag een beetje meer.
Door mijn eerste artikel ging er een wereld voor mij open.
Had ik dat van te voren kunnen bedenken? Zou ik mijn vriendin hebben gevonden als ik niet was begonnen met computer animatie? Zou Natali voor mij illustraties maken voor bij mijn artikelen als ik in Taiwan niet mijn gevoel had gevolgd?
Het leven creëert zo zijn eigen wegen; zolang je durft je gevoel te volgen en een eerste stap zet.
Ik denk niet meer zoveel na waarom ik iets doe. Het leven is daar net iets te kort voor, om teveel na te denken. Als iets goed voelt dan probeer ik het gewoon. Zoals mijn pa tegen mij zei, vertrouw erop dat het toch wel goed komt. En meestal op een manier die je toch niet had kunnen bedenken.
Dat geeft ruimte. Dat geeft vrijheid. Dat creëert opties.
Waarom ik zen boeddhist ben geworden?
Gewoon; omdat het goed voelt.
En van het een komt het ander…
– – –
Percy’s mailing
Join Percy’s ‘clubbie’ van toffe mensen en ontvang nieuwe artikelen, videos + boeken en documentaire tips geheel gratis in je mail!
Vul hieronder je mail adres in. Tof dat je van de partij bent!
— INSERT MAIL POP UP —
– – –
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Bekijk de vlogs van Percy en Iris op het YouTube kanaal